Η ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ΜΠΑΙΡΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ ΜΠΟΤΣΑΡΗ

Στις 22 Αυγούστου του 1823 ο Μπάιρον, που βρισκόταν στην Κεφαλληνιά, έλαβε μιαν επιστολή του Μάρκου Μπότσαρη (1790-1823 ). Ο γενναίος Σουλιώτης απαντούσε στον Μπάιρον, που ένας ειδικός απεσταλμένος του τού είχε παραδώσει δυο γράμματα. Το ένα ήταν του ίδιου του Μπάιρον. Το άλλο το είχε γράψει ο μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας -άλλοτε Άρτας και Ναυπάκτου-Ιγνάτιος (1765-1828). Ο έξοχος ιεράρχης που είχε εγκατασταθεί στην Πίζα μετά την αναχώρηση του Μπάιρον για την Γένουα, και δεν είχε ίσως ποτέ συναντηθεί μαζί του ,έστειλε στον ποιητή μερικά γράμματα, που απευθύνονταν σε διάφορα πρόσωπα στην Ελλάδα.

Ο Ιγνάτιος σύστησε στον Μπάιρον ιδιαίτερα τον Μάρκο Μπότσαρη, που είχε δίκαια αποκτήσει τη φήμη ενός πολεμικού ηγέτη όχι μόνο από τους πιο γενναίους, αλλά και από τους πιο τίμιους, πιο ανιδιοτελείς.

Ο Μπάιρον είχε παλιούς δεσμούς με τους Σουλιώτες, είχε υμνήσει την ανδρεία τους και τα φιλόξενα αισθήματά τους στο δεύτερο Άσμα του ''Τσαιλντ Χάρολντ ''.

Όταν έφθασε στην Κεφαλληνία, βρήκε και εδώ καμιά σαρανταριά Σουλιώτες, πρόσφυγες, και ανάλαβε την περίθαλψη τους.

Η εμπειρία του μ΄αυτούς δεν ήταν πολύ καλή, αλλά η στάση του απέναντί τους ήταν άμεμπτη, και πλήρωσε τα ναύλα για να διαπεραιωθούν στο Μεσολόγγι.

Η επιστολή του Μάρκου Μπότσαρη, που έφθασε στα χέρια του Μπάιρον στις 22 Αυγούστου, είναι η τελευταία που έγραψε στη ζωή του ο γενναίος Σουλιώτης. Την έγραψε την παραμονή του θανάτου του.

Λέει στον Μπάιρον ότι το γράμμα του, καθώς και εκείνο του σεβασμιότατου Ιγνάτιου. τον γέμισαν χαρά, ότι την ώρα εκείνη που έγραφε την επιστολή, μεγάλες δυνάμεις του εχθρού τον απειλούσαν, και ότι σκόπευε να επιχειρήσει κάτι την νύχτα εναντίον ενός εχθρικού σώματος έξι ως επτά χιλιάδων ανδρών.

Προσθέτει ότι ''μεθαύριο'' θ'αναχωρούσε, για να υποδεχθεί τον Μπάιρον στο Μεσολόγγι, και τον ευχαριστεί για την καλή γνώμη, που είχε για τους συμπατριώτες του, καθώς και για την φροντίδα που έδειξε απέναντί τους. 

Ο Μάρκος Μπότσαρης είχε αναλάβει να αναχαιτίσει. στην περιοχή του Καρπενησίου την εμπροσθοφυλακή του πασά της Σκόδρας Μουσταή. 

Δεν είχε μαζί του παρά λίγες εκατοντάδες ανδρών, ενώ η εμπροσθοφυλακή του Πασά απαρτιζόταν από πέντε περίπου χιλιάδες . 

Μόνο μ ένα αιφνιδιαστικό νυχτερινό εγχείρημα, που θα έβρισκε απροετοίμαστο τον εχθρό, μπορούσε ο Μάρκος Μπότσαρης να ελπίζει ότι θα είχε κάποια επιτυχία. Ο αιφνιδιασμός έγινε. Πολλοί εχθροί σκοτώθηκαν. Αλλά έπεσε - τον χτύπησε μια σφαίρα στο μέτωπο -και ο ευγενικός ήρωας, ο Μάρκος Μπότσαρης.

''Οτε εμάθομεν την συμφορά ταύτην ''γράφει ο Πιέτρο Γκαμπα'' μας ανηγγέλθει ταυτοχρόνως η είδησις ότι τα πράγματα εν Πελοποννήσω οσημέραι επεδεινούντο, και ότι το φατριαστικό πνεύμα επηύξανεν από ημέρας εις ημέραν τας υπάρχουσας δυσχερείας. Εκ των δύο Ελλήνων πατριωτών, τους οποίους ο λόρδος Βύρων εξετίμα περισσότερον, ο εις απέθνησκεν, ο δ ΄έτερος είχεν υποχρεωθεί να καταφύγη εις μίαν νήσον ''.

Ο ένας ήταν ο Μάρκος Μπότσαρης. Ο άλλος ήταν ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (1791-1865 ) ...........

Σημ. Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από την Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Κεφάλαιο διακοσιοστό δωδέκατο, τόμος 18, σελίδες 357 - 359 .

Εκδρομή στην Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα)

   
   Στις 23 Απριλίου οι Κεφαλλονίτες θα επισκεφτούν ξεχασμένες Πατρίδες Ελλήνων!! Εκδρομή στη Μεγάλη Ελλάδα (Νότια Ιταλία). Η ΙΟΝΙΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΙΓΙΟΥ, με συναίσθηση του χρέους της στην καλλιέργεια της φιλαναγνωσία, στην προώθηση και διάδοση των Ελληνικών γραμμάτων, στέλνει στα μακρινά αδέλφια μας, στο θαύμα αυτό της Ιστορίας, ελληνικά βιβλία για να στηρίξουν και εμπλουτίσουν ελληνόφωνες βιβλιοθήκες.

   Για να καταλάβουμε όλοι τι σημαίνει για ένα Γρεκάνο ένα ελληνικό βιβλίο αφιερώστε 18 λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο σας για να δείτε αυτό το απόσπασμα - οδοιπορικό..... για να ακούσουμε από τα χείλη τους:

"Η Ελλάντα είναι... Ιερή!!!".....,

"Στο χαρτί είμαστε Ιταλούς, μα στη σπυχή και στη καρδία είμαστε Έλληνες"....

  Εμείς θα συμπληρώσουμε τη φράση "έρχεται η ώρα που η μνήμη του αίματος ζητάει πληρωμή, σε ένα πανάρχαιο χρέος" 

«Ζήτω η νέα ελληνική πολιτεία !»

(21η ΜΑΡΤΙΟΥ 1800: ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ)

   Η Επτάνησος Πολιτεία, δημιουργήθηκε με την συνθήκη της 21ης Μαρτίου 1800 μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Είχε προηγηθεί η εκδίωξη των Γάλλων του Ναπολέοντος από Ρωσοτουρκικές δυνάμεις το 1799.

   Για πρώτη φορά ύστερα από την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπήρχε και πάλι ανεξάρτητη ελληνική Πολιτεία, αν και «υποκειμένη και προστατευομένη υπό της Τουρκίας».

  Το κείμενο που ακολουθεί υπογράφεται από τον Φάνη Μιχαλόπουλο, λόγιο δημοσιογράφο, και προέρχεται από μελέτη του με τίτλο «Ο Τσάρος Παύλος ο Α‘», που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Εθνος» το 1953.

Μετ’ολίγας ημέρας, την Ιην Νοεμβρίου του 1800, εωρτάσθη και εν Κωνσταντινουπόλει η σύστασις της νέας Πολιτείας μετ’ ασιατικής πράγματι επισημότητος και μεγαλοπρεπείας. Ο Καποδίστριας και ο Δεσύλλας ήσαν οι πληρεξούσιοι της Επτανήσου εις την τουρκικήν πρωτεύουσαν. Η μεσημβρία της ημέρας εκείνης ωρίσθη όπως παρουσιασθούν ενώπιον του Μεγ. Βεζύρου, δια να παραλάβουν και τα σύμβολα της νέας Πολιτείας, την σημαίαν της και το Σύνταγμα.

   Μετά πολλάς συζητήσεις, καθ’ ας πολλά προετάθησαν σχέδια, απεφασίσθη όπως η σημαία της Πολιτείας των Επτά Νήσων αποτελεσθή βασικώς εκ των στοιχείων της σημαίας της πρώην κυριάρχου Βενετίας. Ματαίως άλλοι, πατριωτικώτεροι, πρότεινον τον φοίνικα, ως σύμβολον εθνικής αναγεννήσεως και προάγγελον της μελλούσης αναστάσεως ολοκλήρου του Έθνους. Η ιδέα αυτή απερρίφθη υπό των άλλων, των συντηρητικών, οι οποίοι εθεώρουν την νέαν πολιτείαν ως συνέχειαν της Βενετοκρατίας, μέλλουσαν να εξασφαλίση εις αυτούς τα προνόμια της μακαρίας εκείνης εποχής, της παντοδυναμίας του αρχοντολογίου.

Αυτοί τέλος και υπερίσχυσαν, η δε σημαία κατηρτίσθη ως εξής, ενθυμίζουσα καθ’ όλα τον βενετικόν λέοντα: επί μεταξίνου υφάσματος, χρώματος κυανού, ετέθη ο παλαιός βενετικός λέων, κιτρίνου χρώματος και πτερωτός, κρατών το ευαγγέλιον κεκλεισμένον, επί του οποίου ευρίσκετο σταυρός και επ’ αυτού επτά λόγχαι, σύμβολον των επτά νήσων της νέας Πολιτείας.

   Οι Καποδίστριας και Δεσύλλας, ενδυθέντες καταλλήλως ως Επτανήσιοι ευγενείς, ανεχώρησαν εκ της εν Πέραν κατοικίας των, έφιπποι, συνοδευόμενοι υπό του διερμηνέως, του γραμματέως των και της άλλης συνοδείας των υπηρετών των.

   Όταν έφθασαν εις το Τοπ Χανέ εισήλθον εις πολυτελέστατον πλοιάριον, παραχωρηθέν υπό του Σουλτάνου(Σελίμ Γ’). Πλείστα ακάτια Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως και λέμβοι των παρορμούντων εκεί ελληνικών πλοίων συνώδευον το πλοιάριον των πληρεξσουσίων, μέχρι της πλευρίσεως του εις την αποβάθραν του Βαχρέ. Εκεί τους ανέμενον ίπποι φέροντες χρυσούς χαλινούς κ’εφίππια επίχρυσα μετά χρυσών αναβατήρων. Ανελθόντες δ’επί των ίππων κατηυθύνθησαν εις την Υψηλήν Πύλην. Τότε ο Μέγας Διερμηνεύς Κωνσταντίνος Υψηλάντης τους παρέλαβε και τους ωδήγησεν εις τον ΡέΙς εφένδην, τον υπουργόν των Εξωτερικών της Τουρκίας, και κατόπιν εις αυτόν τον Μέγαν Βεζύρην.

   Τούτον προσεφώνησε καταλλήλως ο Καποδίστριας, απήντησε δε ο Τούρκος μεγιστάν. Ακριβώς τότε εισήλθεν εις την αίθουσαν εΙς «γιούζμπασης» (εκατόνταρχος), πολυτελέστατα ενδεδυμένος, φέρων εις τας χείρας του την σημαίαν της νέας Πολιτείας και μέσα εις χρυσοποίκιλτον θήκην το Σύνταγμα της Επτανήσου μετά του φιρμανίου και του διπλώματος. Ο Μέγας Βεζύρης έλαβεν αυτά ανά χείρας, τα ησπάσθη και τα έθεσεν επί της κεφαλής του εις ένδειξιν σεβασμού. Κατόπιν τα παρέδωσεν εις τον Καποδίστριαν ειπών προς αυτόν:«Εύχομαι εις την νέαν Πολιτείαν πολλά τα έτη και ευημερίαν!»

   Μετά την τελετήν της αναγνωρίσεως της νέας Πολιτείας και της παραδόσεως εις τους πληρεξουσίους της ,της σημαίας και του Συντάγματος αυτής, οι απεσταλμένοι απεχαιρέτησαν τον Μέγαν Βεζύρην, όστις προσέφερεν εις αυτούς πολύτιμα δώρα, και εισήλθον εις την μεγάλην αίθουσαν του Συμβουλίου.

   Προπορεύοντο Κεφαλλήν πλοίαρχος, κρατών εις τας χείρας του την σημαίαν του νέου Κράτους, και εις άλλος ‘Ελλην το Σύνταγμα. Εις την αίθουσαν ανεμένον πλείστοι εξέχοντες ομογενείς της Πόλεως καθώς και Μουσουλμάνοι, οι οποίοι εξέσπασαν εις ζητωκραυγάς επί τη θέα της πρώτης σημαίας ενός απελευθερωθέντος τμήματος του ελληνικού Έθνους. Ιδίως οι Έλληνες δακρύοντες κατεφίλουν την σημαίαν εκείνην.

   Ναι,η σημαία εκείνη προεμήνυε την μέλλουσαν ανάστασιν και απελευθέρωσιν του δυστυχισμένου και τυραννισμένου ελληνικού Γένους.,. Γενική τότε εξέσπασε κραυγή από τα χείλη των ομογενών:

«Ζήτω η νέα ελληνική πολιτεία !»

«Ζήτω η ελευθέρα Επτάνησος !»

Η ΠΟΜΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

   Προσεφέρθησαν αναψυκτικά κατά το τουρκικόν έθιμον και τέλος η επτανησιακή πρεσβεία ανεχώρησεν, ακολουθούμενη υπό πολλών Ελλήνων και άλλων ξένων και Μουσουλμάνων. Εξελθούσα της Υψηλής Πύλης ανήλθεν επί των αναμενόντων ίππων, και επροχώρησε κατευθυνόμενη προς τα Πατριαρχεία, όπως η νέα Πολιτεία, η σημαία της και το Σύνταγμα ευλογηθούν υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου, ως εθνάρχου του ελληνικού Γένους.Προηγείτο ο Κεφαλλήν πλοίαρχος έφιππος, φέρων επί των χειρών του τον κοντόν της ανεμιζόμενης σημαίας, ηκολούθει τάγμα Γενιτσάρων και Τσαούσηδων και κατόπιν ήρχετο η πρεσβεία.Η παρέλασις ήτο μεγαλοπρεπεστάτη.

   Όλοι οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως είχον εξέλθει εις τους δρόμους, από τους οποίους θα διήρχετο η πομπή, όπως παρακολουθήσουν το σημαντικώτερον γεγονός της Φυλής, ύστερα από δουλείαν 350 χρόνων, την τελετήν της απελευθερώσεως ενός μικρού τμήματος του Έθνους.

   Τα δάκρυα έρρεον από τα μάτια εκ της συγκινήσεως και άνθη έρραινον την σημαίαν και την πρεσβείαν. ΧιλιάδεςΈλληνες ηκολούθουν την πομπήν, συνεχώς προστιθεμένων και άλλων εις την ουράν της παρελάσεως.

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΥ  Ζ’

   Επί τέλους έφθασαν εις την αυλήν των Πατριαρχείων, η οποία επληρώθη ομογενών, καθώς και τα πέριξ. Εκεί οι πληρεξούσιοι αφίππευσαν. Τους υπεδέχθησαν εξ επίσκοποι, με τας χρυσοποικίλτους στολάς των. Τέσσαρες ιερείς εκράτουν το Ευαγγέλιον, άλλοι τον Σταυρόν, άλλοι την εικόνα της θεομήτορος και άλλοι εκείνην του Χριστού. Η πομπή επροχώρησε, έχουσα πάντοτε επί κεφαλής τον Κεφαλλήνα τον φέροντα την ιονικήν σημαίαν, και εισήλθον εις τον πατριαρχικόν ναόν, απαστράπτοντα εξ ανημμένων λαμπάδων και ευωδιάζοντα εκ του λιβανωτού.

   Ο Πατριάρχης ίστατο όρθιος επί του θρόνου και γύρω ολόκληρος η Ιερά Σύνοδος εκ μητροπολιτών.

   Οι πληρεξούσιοι προσεκύνησαν τον Αρχηγόν της Εκκλησίας, ο οποίος δακρύων ηυλόγησεν αυτούς και κατόπιν την σημαίαν καθώς και το Σύνταγμα, τα οποία και ησπάσθη… Ηκολούθησε σεμνή ιεροτελεστία, δοξολογία και δέησις υπέρ της ευημερίας της νέας πολιτείας, όπως κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Κατά το πέρας της η εκκλησία αντήχησε και πάλιν από την κραυγήν των παρευρεθέντων εκεί.

«Ζήτω η νέα ελληνική πολιτεία !»

«Ζήτω η ελευθέρα Επτάνησος !»

«Πολλά τα έτη της πολιτείας !»

   Ο Πατριάρχης κατήλθε του θρόνου και συνοδευόμενος υπό της Ιεράς Συνόδου ηγήθη της πομπής, ήτις εξελθούσα του ναού κατηυθύνθη εις το Συνοδικόν. Εποντο η σημαία, η πρεσβεία και πλήθη ομογενών, τα οποία ανήλθον εις την μεγάλην πατριαρχικήν αίθουσαν. Ο εθνάρχης ησπάσθη και πάλιν την σημαίαν και το Σύνταγμα, καθώς και τους πληρεξουσίους. Επηκολούθησε δεξίωσις. Προσεφέρθησαν καφές, ποτά και γλυκίσματα. Και πάλιν ήχησαν ευχαί υπέρ της ευημερίας της νέας πολιτείας, τέλος δ’ έληξεν η υποδοχή παρά τω Πατριάρχη. Προσκυνήσαντες και ασπασθέντες τας χείρας του ανεχώρησαν εκ του πατριαρχικού οίκου. Εφιππεύσαντες δε και πάλιν, διήλθον δια των αυτών οδών, κατευθυνόμενοι εις την αποβάθραν του Βαχρέ. Τα συνηγμένα πλήθη των ομογενών εν συγκινήσει και δακρύοις εχαιρέτων την ιονικήν σημαίαν και τους πληρεξουσίους καθώς και την ακολουθίαν των. Όταν έφθασαν εις την αποβάθραν εσήλθον εις πολυτελές πλοιάριον Το προσφερθέν υπό του Σουλτάνου. Επί της πρώρας ανεπετάσθη η ιονική σημαία.

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ

   Ευθύς δε ως εξεκίνησε, πλήθος ελληνικών λεμβών και ακατίων συνώδευσε το πλοιάριον των πληρεξουσίων. Μόλις έφθασε προ των ναυλοχούντων πολεμικών της Ρωσίας και της Αγγλίας, ταύται εχαιρέτισαν δια 21 κανονιοβολισμών την πρώτην ελληνικήν σημαίαν. Πλείστα ελληνικά πλοία ελλιμενισ μένα εκεί, σπετσιώτικα και υδραιϊκά, εχαιρέτισαν επίσης την ιονικήν σημαίαν δια 21 κανονιοβολισμών! Ολόκληρος ο Κεράτιος Κόλπος αντήχει εκ ζητωκραυγών και κανονιοβολισμών. Η χαρά ήτο γενική και μάλιστα μεταξύ των ομογενών και των ξένων. Τα Πρόσωπα των Ελλήνων έλαμπον εξ υπερηφανείας και ελπίδων. Τα μάτια εβούρκωναν εκ συγκινήσεως προ του πρωτοφανούς εκείνου δια τον Ελληνισμόν θεάματος. Όταν τέλος η λέμβος έφθασεν εις το Τόπ Χανέ, τα οθωμανικά πολεμικά πλοία εχαιρέτισαν την ιονικήν σημαίαν δια πυκνών κανονιοβολισμών, η δε εκεί τοποθετημένη οθωμανική πυροβολαρχία ήρχισε βάλλουσα, τιμή ήτις δια πρώτην φοράν απενέμετο εις ξένην σημαίαν από της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1453! Αυτός ο Σουλτάνος λέγεται ότι παρηκολούθησε την πομπήν εκείνην.

ΠΩΣ ΘΑ ΕΔΗΛΟΥΤΟ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΟΥΛΤΑΝΟΝ

   Ως δείγμα της υποταγής των νήσων προς την Τουρκίαν, η ιονική σημαία θα υψώνετο επί τινος ιονικού πλοίου επισήμως. Τούτο διερχόμενον κάτωθεν των ανακτόρων του Βοσπόρου θα εχαιρέτα, εις δήλωσιν της υποτελείας της Επτανήσου προς τον Σουλτάνον. Πράγματι η τοιαύτη εορτή ωρίσθη υπό των Τούρκων δια την 2Οήν Μαρτίου του 1801.

Η ΤΕΛΕΤΗ

   Ιδού πως την περιέγραψεν αυτόπτης, παραστάς εις αυτήν:Το πλοίον «Παναγία Τριάς», ανήκον εις τον Κεφαλλήνα Γεράσιμον Κοντογούρην, εκπλεύσαν από της αποβάθρας του Καράκιοι κατηυθύνθη προς τα ασιατικά παράλια κ’ έπλευσεν είτα προς τας Πριγκηποννήσους άνευ σημαίας. 

Ολίγον ύστερον, ο επιτετραμμένος της Πολιτείας Λευκόκιλος, μετά του διερμηνέως, του γραμματέως της πρεσβείας και άλλων Επτανησίων, ήρχοντο επιβαίνοντες λέμβων εις συνάντησιν του πλοίου. Ανελθόντων απάντων επί του πλοίου τούτου εψάλη αγιασμός παρά του προσκληθέντος ιερέως, ευλογηθείσα η σημαία της Επτανήσου ανεπετάσθη πρώτην ήδη φοράν επί του ιστού του πλοίου, χαιρετισθείσα δια τινων κανονιοβολισμών. Το πλοίον επληρώθη αμέσως υπό πλήθους των συρρευσάντων εμπόρων και πλοιάρχων Επτανησίων. Ωθούμενον δε υπό ουρίου ανέμου έπλεε πλησίστιον και εχαιρέτα δι’ είκοσι και ενός κανονιοβολισμών, καθ’ ήν στιγμήν παρέκαμπτε το ακρωτήριον, όπου υψούνται εντός αειθαλούς άλσους τα σουλτανικά ανάκτορα. Είτα στρέψαν την πρώραν κατηυθύνθη εις Τόπ Χανέ, όπου εχαιρέτισε και αντεχαιρετίσθη. Τα εκεί πλησίον ελλιμενισμένα πλοία διαφόρων εθνών ύψωσαν τας σημαίας των, μεταξύ δε τούτων τέσσαρα επτανησιακά ύψωσαν το πρώτον τότε την εθνικήν σημαίαν, λαβόντα προηγουμένως το σχετικόν φιρμάνιον. Ο Σουλτάνος εκ των ανακτόρων παρηκολούθησε την εορτήν και ησθάνθη ιδιαιτέραν χαράν δια την ύψωσιν της ιονικής σημαίας, η οποία ήτο και σημαία των νέων υποτελών του…

(Ίδρυμα Φωκά-Κοσμετάτου – Αργοστόλι)

Μιά Μοναδική Εκδήλωση για τη Συμβολή Κεφαλλήνων και Θιακών στην Εθνική Παλιγγενεσία

  Μία ακόμα επιτυχημένη εκδήλωση Ιστορίας και πολιτισμού, με αέρα Ιονίου Πελάγους, πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 17 Μαρτίου 2018 στο Πολιτιστικό Κέντρο Αιγίου «Αλέκος Μέγαρης» από το Σύλλογο Κεφαλλήνων & Ιθακησίων Αιγιαλείας & Καλαβρύτων, σε συνεργασία με τη ΔΗ.Κ.ΕΠ.Α και τον πολιτιστικό-λαογραφικό σύλλογο «ΤΟ ΡΙΦΟΡΤΣΟ» Κεφαλονιάς και Ιθάκης.

    Στη κατάμεστη αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου το ακροατήριο είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε μια όμορφη γιορτή με θέμα την Συμβολή των Επτανήσων και δη των Κεφαλλήνων & Θιακών στην Εθνική Παλιγγενεσία. Σκοπός της εκδήλωσης ήταν η ανάδειξη μιας ιστορικής πραγματικότητας άγνωστης στους περισσότερους Έλληνες και αναφέρθηκαν γεγονότα και ονόματα Κεφαλλήνων και Ιθακησίων αγωνιστών που η προσφορά τους στον αγώνα του 1821 χαρακτηρίστηκε από τους ιστορικούς ως ανεκτίμητη και αποφασιστικής σημασίας για τη νέα προσπάθεια των "ραγιάδων" για εθνική ανεξαρτησία!!!.

  Στην εκδήλωση ιδιαίτερο μουσικό τόνο έδωσε ο μουσουργός Ανδρέας Αδαμόπουλος συνοδεύοντας στο πιάνο την εξαίρετη σοπράνο Αλίκη Ζαφείρη, σε τραγούδια από τα έργο «Καντάτα Ελευθερίας» του Χρήστου Λεοντή. 

Ο μουσουργός Ανδρέας Αδαμόπουλος συνοδεύει στο πιάνο την σοπράνο Αλίκη Ζαφείρη.

   Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την Πολυφωνική Χορωδία Αιγιαλείας ερμηνεύοντας Ωδές από το έργο «Ύμνος εις την Ελευθερία» του Διονύσιου Σολωμού και αποδίδοντας με μοναδικό τρόπο την Ωδή Α, τον Εθνικό μας Ύμνο.

Η Πολυφωνική Χορωδία Αιγιαλείας ερμηνεύει Ωδές από το έργο "Υμνος της Ελευθερίας" του Δ. Σολωμού.

  Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Πρωτοπρεσβύτερος Δαμιανός ως εκπρόσωπος της Μητρόπολης, η πρόεδρος της ΙΛΕΑ η κα Βάνα Μπεντεβή καθώς και άλλοι εκπρόσωποι υπηρεσιών, παραγωγικών τάξεων και συλλόγων της πόλης μας. Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου του συλλόγου "ΤΟ ΡΙΦΟΡΤΣΟ", συμμετείχε και παραβρέθηκε η κα Αικατερίνη Φωκά, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων.

Μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου μας (Δημήτρης Σακκάτος, Μιχάλης Ψύχας, Σπύρος Νικολοβγιένης), με την εκπρόσωπο και ομιλήτρια του συλλόγου "ΡΙΦΟΡΤΣΟ", Αικατερίνη Φωκά.

   Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Κεφαλλήνων & Ιθακησίων Αιγιαλείας & Καλαβρύτων, ευχαριστεί για άλλη μια φορά όλους τους συμπολίτες μας που τίμησαν με την παρουσία τους το Σύλλογό μας, όλους τους Εθελοντές της Ιονίου Βιβλιοθήκης Αιγίου και ειδικότερα τους Θεώνη Λάφη, Γεράσιμο Μεσσάρη και Γωγώ Παπαφράγκου για την οργάνωση και επιτυχή υλοποίηση της εκδήλωσης, τους Τηλέμαχο Καρραβία, Αντιπρόεδρο και Ορέστη Καππάτο, Γενικό Γραμματέα του συλλόγου "ΤΟ ΡΙΦΟΡΤΣΟ" για την επιμέλεια των κειμένων, τον κ. Αντώνη Αργυρόπουλο για την ηχοληψία, τους Χορηγούς μας Διονύσιο Ψύχα και Γεράσιμο Παπαδημητράτο για την οικονομική στήριξη, καθώς και τους χορηγούς επικοινωνίας την ηλεκτρονική εφημερίδα Φιλόδημος, το Ράδιο Αίγιο και Master fm για την προβολή της εκδήλωσης.

Νέα και παλιά μέλη του Συλλόγου μας (Σπύρος Ραζής)

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ & ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

   

   Σε συνέχεια της σημαντικής Ιστορικής εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε από το Σύλλογο Κεφαλλήνων & Ιθακησίων Αιγιαλείας & Καλαβρύτων σε συνεργασία με "ΤΟ ΡΙΦΟΡΤΣΟ" στο Αίγιο, το Σάββατο στις 17 Μαρτίου 2018 και μέχρι την Εθνική μας Επέτειο, θα παρουσιάσουμε κάποιες αναρτήσεις που αφορούν στην συνεισφορά των Επτανήσων στην Εθνική Παλιγγενεσία (1821-1830).

   Η ακόλουθη Ιστορία αφορά στο γεγονός της εμψύχωσης του απογοητευμένου Γέρου του Μοριά, το δύσκολο καλοκαίρι του 1822, από τον Κεφαλλονίτη Ανδρέα Μεταξά. Αφορά σε μιαν άγνωστη συνομιλία του κόντε Ανδρέα Μεταξά και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πριν την μάχη των Δερβενακίων. 

   Στην θέση «Δερβενάκια» στα μικρά ορεινά περάσματα μεταξύ Κορίνθου & πεδιάδος του Άργους, στις 26 Ιουλίου 1822 διεξήχθη μια σωτήρια για την επανάσταση μάχη και ένα ισχυρό κτύπημα εις βάρος του Μαχμούτ πασσά της Δράμας (Δράμαλη Πασά). 

Όμως τί είχε συμβεί λίγες μέρες νωρίτερα….? Ποιος ήταν αυτός που εμψύχωσε τον απογοητευμένο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ? 

   Από τα «Απομνημονεύματα περί Ελληνικής Επαναστάσεως υπό Φωτάκου», πρώτου Υπασπιστή του Γέρου του Μοριά (το πραγματικό όνομα του Υπασπιστή, ήταν Φώτιος Χρυσανθακόπουλος) και συγκεκριμένα στις σελ. 186, 187 & 188, μπορούμε να βρούμε εκπληκτικά στοιχεία για εκείνες τις δύσκολες ώρες της επαναστάσεως..... 

   Μετά την επιβεβαίωση της είδησης καθόδου του Δράμαλη Πασά επικράτησε στην Ελληνική πλευρά, προβληματισμός και πανικός που έφθασε στα όρια ολοκληρωτικής απώλειας, όλων όσων είχαν επιτευχθεί μέχρι εκείνη την στιγμή. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διέθετε δυο χιλιάδες στρατό, τον οποίο συντηρούσε με δικά του έξοδα. Έστειλε στην Νεμέα τους χίλιους επτακοσίους άνδρες του και κράτησε μόνον τριακόσιους κοντά του, οδεύοντας για τον Αχλαδόκαμπο. Εκεί συνάντησε Μανιάτες, οι οποίοι φοβισμένοι έφευγαν για την πατρίδα τους: 

«Στου διαβόλου την μάνα να πάτε Κακαβούλια, τους είπεν ο αρχηγός και ετράβηξε δια το Ταβούλι»!!! 

    Στο Ταβούλι, βρήκε πολλούς να έχουν καταφύγει από τους Μύλους & το Ναύπλιο, όπως τους Δημήτριο Υψηλάντη, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, Πάνον Κολοκοτρώνη, ΠαπαΦλέσα, τον Ιθακήσιο Δ. Ευμορφόπουλο, όλους φοβισμένους και ταραγμένους. Εκεί μετέβη και ο Κόντε Ανδρέας Μεταξάς με τους Σ. Παπαλεξόπουλο και Ανδρέα Καλαμογδάρτη. 

   Η προσωρινή «Κυβέρνησις» (ή Εκτελεστικόν) είχε μπει σε καράβια. Γράφει ο Φωτάκος : «Όλοι απελπίστηκαν και ανεμοσκορπίστηκαν …θρήνος και κλαυθμός πολύς εγίνετο τότε εις όλην την πόλιν του Άργους» 

   Ο Κολοκοτρώνης είχε αδικηθεί λίγο καιρό πριν από την «Προσωρινή Κυβέρνηση», διότι παρά τις νίκες του σε Βαλτέτσι, Τριπολιτσά κ.λπ., είχε παραγκωνισθεί και τα ηνία της εξουσίας είχαν περάσει σε ανθρώπους με ύποπτους στόχους. Όλοι φοβόντουσαν να του μιλήσουν. 

  Ήταν 9η Ιουλίου 1822. Ο κόντε Μεταξάς ήταν ο μόνος που πήρε παράμερα τον Κολοκοτρώνη και του είπε τα κάτωθι λόγια: 
«Τι στοχάζεσαι Κολοκοτρώνη, ο χαϊμός της πατρίδος φέρει ατιμία εις εσένα. Εις τούτο ο λαός τι πταίει? Καθώς και η νίκη σου φέρει τιμήν, οι άλλοι φεύγουν, κρύβονται, σκεπάζονται, δεν μένει εις αυτούς τίποτε..» 

   

   Πρώτη φορά τότε άκουσε με πολύ προσοχή τους λόγους του κόντε, πρωταγωνιστή στη μάχη του "Λάλα", συγκινήθηκε βαθιά, και πήρε την οριστική του απόφαση να οργανώσει την άμυνα κατά του Δράμαλη Πασά. Τα θερμά πατριωτικά λόγια του μεγάλου Κεφαλλήνα (που διατέλεσε αργότερα και πρωθυπουργός της Ελλάδος), όπως αυτά έχουν αποτυπωθεί στα απομνημονεύματα του πρώτου του Υπασπιστή, ήταν αυτά που έδωσαν ένα όραμα νίκης στα μάτια του Γέρου του Μοριά και τον έκαναν να βάλει, προσωρινά, στην άκρη την πίκρα του από τις μεθοδεύσεις του «Εκτελεστικού» και των διορισμένων «Μινίστρων»

«Η Συμβολή των Επτανήσων και δη των Κεφαλλήνων & Θιακών στην Εθνική Παλιγγενεσία»

Το πρώτο μας Αλφαβητάριο.....

https://www.facebook.com/ZoiStoHorio/videos/1818802261486594/?t=10

Ο Μάρτιος κατά την Κεφαλονίτικη λαογραφία 
(του Γ. Γαλανού)

.

   Ο Μάρτιος είναι ο τρίτος μήνας του έτους και πήρε το όνομά του προς τιμή του ρωμαϊκού θεού Mars, του Άρη δηλαδή, του θεού του πολέμου. Η πρώτη ονομασία του ήταν Primus, δηλαδή Πρώτος μήνας. Ήταν ο πρώτος μήνας στο ρωμαϊκό έτος όταν αυτό ήταν δεκάμηνο. Σύμφωνα με τους ιστορικούς ο Ρωμύλος, που ήταν ιδρυτής της Ρώμης, τον ονόμασε Μάρτη, επειδή σε αυτό τον μήνα άρχιζαν οι πολεμικές επιχειρήσεις. Αργότερα ο Νουμάς ο Πομπίλιος, ένας από τους διαδόχους του Ρωμύλου, όντας μεγάλος νομοθέτης, συμπλήρωσε το δεκάμηνο και το έκανε δωδεκάμηνο, βάσει του σεληνοηλιακού έτους. Πρόσθεσε έτσι τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο, αλλά η πρώτη Μαρτίου εξακολούθησε να είναι πρωτοχρονιά για τους Ρωμαίους.

   Αφήνοντας τις ιστορικές πληροφορίες για τον Μάρτιο, επειδή το κεφάλαιο αυτό είναι αρκετά μεγάλο, θα εστιάσω τις υπόλοιπες αναφορές για το μήνα αυτόν μέσα στην κεφαλονίτικη λαογραφία.

   Ο Μάρτιος παρουσιάζεται αρκετά μέσα στη φιλοσοφία και τα βιώματα του κεφαλονίτικου λαού, όπως και σ’ όλο τον ελλαδικό χώρο. Ειδικότερα αυτό φαίνεται μέσα στις κεφαλονίτικες παροιμίες, που αποτυπώνουν την εμπειρία χρόνων της πορείας του λαού που τις γέννησε, «τις σύνταξε» (Βλ. Δημητρίου Λουκάτου, Κεφαλονίτικα γνωμικά, Αθήνα 1952).

«Από Μαρτιού καλοκαιριού κι’ απ’ Αύγουστο χειμώνα», Σάμη.

Δηλαδή, μπορεί να βρέξει απότομα εκεί που ο καιρός φαίνεται πως είναι καλοκαιρινός. Ωστόσο, η παροιμία παρουσιάζει τους δύο αυτούς μήνες να μοιάζουν και να έχουν απότομες καιρικές εναλλαγές. Το ίδιο νόημα ακολουθεί και η επόμενη παροιμία από την Πύλαρο, που πιστοποιεί τις καιρικές εναλλαγές των δύο αυτών μηνών, εννοώντας ότι μοιάζουν «καιρικά».

«Από Μαρτιού ποκάμισο κι απ’ Αύγουστο σεγκούνι», Πύλαρος.

Το σεγκούνι είναι βαρύ χειμωνιάτικο σακάκι που φορούσαν παλιά. 

   Επίσης, για τα νάζια του, δηλαδή για την καιρική του αστάθεια στην Έρισσο λένε, πως, «Μάρτης είναι, νάζια κάνει πότα κλαίει, πότα γελάει». Τα καιρικά νάζια του Μαρτίου σχολιάζει και η παροιμία από την περιοχή των Πρόννων λέγοντας πως: «Ο Μάρτης ο πεντάγνωμος, πέντε φορές εχιόνισε και πάλε το μετάγνωσε πως δεν εματαχιόνισε».

   Κάθε τόπος στο νησί μας λέει και μια παροιμία για τον Μάρτιο, μα το περιεχόμενο της παροιμίας είναι περίπου ίδιο, απλά διαφοροποιείται στον λεκτικό τρόπο απόδοσης της. Έτσι στην περιοχή της Παλικής που η αγροτιά είχε την πρωτοκαθεδρία της στο νησί μας, λένε: «Ο Μάρτης πεντοδείλινος και πάλε δειλινάκης, πέντε φορές θα δειλινάς και πάλε, Γιάννη, θα πεινάς».

Η παροιμία αυτή θέλει να πει ότι τον Μάρτιο όλο και μεγαλώνει η μέρα και ο κόσμος που δουλεύει στον κάμπο, αναγκάζεται να δειλινά, δηλαδή να γιοματίζει, να τρώει το απόγευμα.

   Στο «παροιμιακό σεργιάνι» των τόπων του νησιού, σχολιάζουμε μια ωραία παροιμία από τη Λιβαθώ, που οι κάτοικοι εκεί, θέλουν ακόμη και σήμερα τις γυναίκες τους όμορφες και τις ανύπανδρες κόρες άσπρες και όχι μελαψές. Αυτό λέει η παροιμία της περιοχής της Λιβαθούς.«Οπόχει κόρην ακριβή, του Μαρτ’ ο ήλιος μην τη γδή», επειδή ο ήλιος του Μαρτίου είναι απότομος και θα τη μαυρίσει.

   Βέβαια, υπάρχει και η πανελλήνια παροιμία για το Μάρτη που τη συναντάμε σχεδόν σ ’όλο το νησί μας και θέλει να μας πει, πως πρέπει τον Μάρτιο να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα καιρικά καμώματα, για να μην κινδυνεύσουμε, να μη φθάσουμε, να κάψουμε τα «σταλίκια» που είναι τα ξύλινα δίποδα των χωριάτικων κρεβατιών. Παρόμοια έννοια έχει και μια παροιμία από την ίδια περιοχή της Λιβαθούς που λέει: «Το Μάρτη φύλαε τ’ άχερο, μη χάσης το ζευγάρι». Η εξήγηση που δίνεται σε αυτά τα λόγια είναι: Ότι μπορεί απ’ εδώ και εμπρός να μη βρέξουν οι άλλοι μήνες και να μην έχουν τα βόδια άχερο να φάνε.

   Από τις γεωργικές παροιμίες του νησιού μας ονομαστή είναι αυτή από το Πυργί που αναφέρεται στα αναπτυγμένα μπουμπούκια των αμπελιών, που από τις εννέα του Μαρτιού φαίνονται ότι είναι έτοιμα να ξεσπάσουν σε φυλλοφορία.

«Τσ’ εννιά του Μαρτιού, είτε σκύλος κούντουρος στ’ αμπέλι». Εννοεί ότι τα μπουμπούκια είναι ήδη ανεπτυγμένα και το παραμικρό πέρασμα τα βλάπτει. 

   Συνεχίζοντας την αναφορά στο χαραχτήρα του Μαρτίου μέσα από τις κεφαλονίτικες παροιμίες, συναντάμε στην περιοχή της Σάμης, την επίσης γνωστή σε όλους μας, «Αν κάμ’ ο Μάρτης δυό νερά κι’ Απρίλης άλλο ένα, χαράς τονε το γεωργό πόχει πολλά σπαρμένα». Αλλά, επειδή οι καιρικές συνθήκες τον Μάρτη είναι ασταθείς, μια παροιμία από τη Λιβαθώ, μας συμβουλεύει ότι τα αμπέλια και ο κάμπος θέλουν αυτόν το μήνα φύλαγμα. «Αφ’ το Μάρτη τον τραγάτη!».

  Στην Παλική θεωρούν σύμφωνα με την ακόλουθη παροιμία «Κάλλιο Μάρτης καρβουνιάρης πάρι Μάρτης λιοπυριάρης», ότι πιο καλός για την παραγωγή είναι ο Μάρτης που κάνει κρύο και μαζευόμαστε κοντά στη ζέστη, παρά να είναι ο Μάρτης καλοκαιρινός. Στο ίδιο νόημα έχει και η παροιμία «Μάρτης βρέχει, ποτέ μην πάψη» από τη Λιβαθώ, που θέλει να πει πως, οι βροχές του μήνα αυτού είναι πολύτιμες.

   Είναι αλήθεια πως οι μέρες φαίνονται να μεγαλώνουν καλύτερα τον μήνα αυτόν. Η παροιμία που λεγόταν στην περιοχή της Πυλάρου, καταγραμμένη από τον δάσκαλο και επιθεωρητή Μακρή Ευάγγελο, «Το Μάρτη βάλ’ αργάτες κι άς είναι κι ακαμάτες», θέλει να πει πως, οι μέρες του Μαρτίου είναι μεγάλες και οι εργάτες όσο τεμπέληδες και να είναι, θα δουλέψουν. Την ίδια παροιμία οι Λιβαθινοί την λένε με μια παραλλαγή που αφορά τους εργάτες «….κι άς τους να ψυλλίζωνται».

    Βέβαια, οι κεφαλονίτικες παροιμίες λένε πολλά για τον Μάρτιο, που όπως ανέφερα στην αρχή, η παροιμία συνοψίζει ποιητικά, στοχαστικά και συμβουλευτικά όλη την εμπειρία των αιώνων και ακολουθεί την ταυτότητα του εθιμικού κύκλου, που ως τροχός, όλο και διαβαίνει πάνω στα ίδια βήματα, καθώς γυρίζει μέσα στο χρόνο.

   Αυτά τα χρόνια όμως εμείς κατορθώσαμε να «μηδενίσουμε» τις παροιμίες και το λόγο τους, μια και οι καιρικές συνθήκες όλο και αλλάζουν. Το κλίμα της γης έχει πάρει τροπή και αλλάζει από τη σταθερά του από τόπο σε τόπο, προβληματίζοντάς μας για πιο θα είναι το μέλλον του πλανήτη Γη. Μακάρι οι Κασσάνδρες να διαψευστούν και να συνετίσουμε, μικροί και μεγάλοι, οι ισχυροί και οι κυβερνώντες του πλανήτη μας, τα βήματά μας για τη σωτηρία του περιβάλλοντος της Γης μας.