Οι κουρσάροι

 

Τρανοί ορίζοντες μπροστά,

πέλαγα και στεριές λογής

γέμισαν  τα μάτια κι οι στοχασμοί.

Τολμηρά βήματα

Απλώνουμε το χέρι κι αρπάζουμε

 Η δύναμη κι ο κίνδυνος

μαζί εσμίξανε 

Είμαστε εμείς κάμποσοι κουρσάροι,

τίποτα σίγουρο. Ρισκάρουμε,

η φρονιμάδα για τους αδύναμους

 κι εύκολα παίρνουμε

ότι στη ζωή απόκτησαν.

Βρήκαν μια γη και ρίζωσαν

 κι εμείς αβόλευτοι γυρνάμε

 Γνωρίζουμε ακρογιαλιές και χώρες

χωρίς καμιά να μας κρατάει.

Ριχνόμαστε σε περιπέτειες

Πονάμε και πληγωνόμαστε.

Μετά από καιρό:

…… ως πότε θα γυρνάμε

στις ξένες ακτές! Νοσταλγούμε

δική μας στεριά ν’ αράξουμε,

να ναι γλυκιά και ήρεμη

 με μελίσσια, θυμάρια,

βρύσες και αγριομαργαρίτες.

 Εμείς οι κουρσάροι

σαν τον Οδυσσέα θαλασσοδαρμένο

στα καθαρά σεντόνια και στην αγκαλιά

μιας ερωτευμένης Ναυσικάς

 θα γείρουμε ημερωμένοι.

 

Νίκος Κ. Γεωργιλάς

Διακοφτό